DEKORACJA WNĘTRZA I WYPOSAŻENIE KOŚCIOŁA

    Architektura kościoła w Błotnicy jest spotęgowana przez wybitne dzieła artystyczne znajdujące się w jego wnętrzu, które według najdawniejszej reguły kościelnej wypełniają pięknem wnętrze świątyni porównywane do piękna duszy ludzkiej wypełnionego Bogiem, daleko piękniejszym od ciała.

    Malowidła ścienne zdobią sklepienie nawy i prezbiterium, a neobarokowa ornamentyka dekoruje nawy boczne. Bardzo często faktyczna architektura świątyni jest tu uzupełniana architekturą iluzyjną, czego dowodzą np. malowane kartusze nadportalowe w prezbiterium z profilami portretowymi biskupów: Józefa Załuskiego, urodzonego w pobliskiej Jedlance i tu uzdrowionego biskupa kijowskiego oraz Karola Skórkowskiego, urodzonego w sąsiednich Jankowicach biskupa krakowskiego i tutejszego proboszcza.

    Polichromia ścian i sklepienia nawy głównej, a także naw bocznych, została wykonana w latach 1908-1910 przez warszawskiego malarza Kazimierza Alchimowicza (1840-1916). Alchimowicz był powstańcem styczniowym. Do 1869 r. przebywał na zesłaniu w Wierchutorii za Uralem. Po powrocie uczył się w Klasie Rysunkowej i prywatnej pracowni Wojciecha Gersona i następnie w Monachium u A. Wagnera. W Monachium pozostawał też pod silnym wpływem artystycznym Józefa Brandta, wchodząc do grona jego przyjaciół.
    Alchimowicz przebywał i malował we Francji w Perpignan, w Avon (Seine et Marne) i Fontainebleau. W 1878 r. osiadł na stałe w Warszawie. W twórczości swej najchętniej sięgał do litewskich wątków historycznych i legendarnych. Był znanym twórcą malarstwa monumentalnego, np. w Petersburgu (kościół św. Katarzyny), w Wilnie (kościół Św. Ducha, w projektach). Ulegał wpływom Aleksandra Lessera i Wojciecha Gersona. Był kontynuatorem romantyzmu. Chętnie ilustrował dzieła Adama Mickiewicza i Józefa Ignacego Kraszewskiego.
    Polichromia jest wykonana w duchu późnego romantyzmu, o rozwiniętej dekoracji architektury wnętrza wyrażonej obfitością rysunku girland, złoceń i marmuru. Piętnaście wielkich malowideł ściennych stanowi dominantę polichromii, ułożone są w dwa cykle wypełniające pola nad arkadami nawy głównej i na sklepieniu. Cykl pierwszy stanowi ewangeliczną opowieść o życiu, śmierci i triumfie Chrystusa w dziesięciu scenach. Na ścianie południowej znajdują się malowidła: Boże Narodzenie, Ofiarowanie Chrystusa, Znalezienie Chrystusa w świątyni, Wesele w Kanie Galilejskiej i Wybór Piotra. Dalszych pięć malowideł znajduje się na ścianie północnej: Chrystus w Ogrójcu, Ukrzyżowanie, Zmartwychwstanie, Wniebowstąpienie i Zesłanie Ducha Świętego.
    Cykl drugi o tematyce maryjnej jest rozmieszczony na sklepieniu nawy głównej i przedstawia następujące sceny, licząc od ołtarza: Nawiedzenie, Niepokalane Poczęcie, Zwiastowanie, Wniebowzięcie i Koronację NMP. Oba cykle zostały umiejętnie włączone w architekturę wnętrza świątyni. Liczniejszy w scenach cykl chrystologiczny rozmieszczono horyzontalnie, zaś przez wspaniałe rozwinięcie na sklepieniu cyklu maryjnego wyrażono tytuł świątyni i oddano cześć Matce Bożej, cudownej Opiekunce Sanktuarium.

    Ołtarz wielki został wykonany w stylu klasycystycznym przez warszawskiego snycerza Józefa Fettera i został nabyty w roku 1868 przez ks. Teofila Jakubowskiego. Według źródeł projekt wykonał Antoni Kacper Wąsowski (1818-1897) budowniczy z Radomia, autor znanego projektu przebudowy pałacu Saskiego w Warszawie. Retabulum ołtarza posiada wyraźne analogie do dwu warszawskich ołtarzy. Strefa środkowego przęsła jest niemal kopią ołtarza śś. Genowefy i Felicissimy z kościoła św. Krzyża w Warszawie, usytuowanego w zachodnim ramieniu transeptu tej świątyni. Ołtarz warszawski wykonał znakomity architekt Tylman z Gameren (+1706). Drugie zapożyczenie dotyczy nastawy górnego przęsła, przejętego z retabulum głównego ołtarza kościoła Panien Wizytek w Warszawie, które wykonał Jan Jerzy Plersch (+1774), nadworny rzeźbiarz królewski pochodzenia niemieckiego.
    Retabulum ołtarzowe tworzą wysoko podniesione bazy kolumn. Ponad mensą, pomiędzy bazami, jest ustawione tabernakulum typu szafkowego z tronem wystawienia okolonym rzeźbioną kotarą. Wyżej widnieje Baranek w promienistej glorii i na księdze Ewangelii, jako symbol Zmartwychwstałego Chrystusa. Dwie pary okazałych kolumn o głowicach korynckich ujmują centralne pole przęsła z dominującą niszą zamkniętą półkolem i profilowaną ramą. W tej aedicula ołtarzowej dominuje Obraz Matki Bożej Pocieszenia - bezcenny klejnot duchowy i materialny świątyni starobłotnickiej. Trzecia para kolumn posiada odrębne bazy i belkowanie. Zupełnie na zewnątrz kolumnady, na własnych konsolach, stoją rzeźby św. Piotra i Pawła, znak dawnego tytułu kościoła oraz świadectwo obu Apostołów o Odkupieniu i chwale Bogarodzicy. Źródła podają że kapitele kolumn rzeźbił Ferrante Marconi (+1868) rzeźbiarz pochodzenia włoskiego osiadły w Warszawie. Na flankach zewnętrznych kolumn są ustawione kwiatony. W środkowej części nastawy wolutowe obramienie przechodzi w przerwany przyczółek spięty neobarokową broszą. Pole nastawy wypełnia kompozycja Boga Ojca wspartego lewą ręką o kulę ziemską, a prawą dzierżącego berło. Osoba Boga jest otoczona promienistą mandorlą i anielskimi puttami tworzącymi rodzaj "niebiańskiego baletu" zdobnego w girlandy i liczne obłoki. Zwieńczenie ołtarza jest zbliżone kolorystycznie do dekoracji sklepiennej i niejako przechodzi w architekturę świątyni.

    Ambona również została wykonana przez Józefa Fettera z Warszawy i została zawieszona na północnym filarze oddzielającym nawę od nawy północnej. Mównica wyobraża łódź Piotrowa. Parapet ambony stanowi część dziobową kadłuba łodzi z rzeźbionymi falami morskimi, opuszczoną kotwicą, zwieszoną siecią i liną, na której właśnie przysiada orzeł z jeszcze rozłożonymi skrzydłami. W zestawieniu obu symboli: Łodzi-Kościoła i Orła-Ojczyzny, słychać echo kazań ks. Piotra Skargi i tęsknotę za wolną Polską. Ponad orłem, na pulpicie, umieszczono rzeźbioną księgę Słowa Bożego w czerwonej oprawie i pozłocie. Zaplecek ambony tworzą okazały maszt i reja, z której opada bogato rzeźbiony żagiel, tworząc w szczycie niewielki baldachim, ponad którym powiewa papieska flaga. Płótno żagla jest drapowane i ukazuje je w zwisie, oplatające maszt w dolnej jego części. Plastyka ambony, powstałej ok. 1868 r., przekazuje nastroje, jakie panowały w społeczeństwie polskim po upadku Powstania Styczniowego. Ta sama treść ikonograficzna występuje na ambonie kościoła Panien Wizytek w Warszawie, którą wykonał Józef Plersch dla wyrażenia bólu po pierwszym rozbiorze Polski (1772 r.).

    Ołtarz Matki Bożej Różańcowej został wykonany w r. 1901 na pamiątkę Wielkiego Jubileuszu, w stylu klasycystycznym. Z obrazem ukazującym św. Dominika i św. Różę z Limy, patronów modlitwy różańcowej.

    Ołtarz Najświętszego Serca Jezusowego, również klasycystyczny, posiada nowy obraz o tym temacie. Poprzednio był to ołtarz Męki Pańskiej z krucyfiksem i wizerunkiem Chrystusa w centrum ołtarza.

    Ołtarz św. Michała Archanioła powstał w 1893 r. z fundacji Stanisława Kucharczyka. Wcześniej ołtarz był poświęcony św. Rochowi.

    Ołtarz św. Antoniego Padewskiego z nowym obrazem tego świętego ufundowali gospodarze i koloniści z Kobylnika. Poprzednio ołtarz był poświęcony św. Walentemu, którego obraz namalował Leon Biedroński (+1902), twórca obrazów m.in. w sandomierskiej bazylice katedralnej oraz w kościołach w Szewnej i Piotrkowie Trybunalskim.

    Stacje Drogi Krzyżowej namalował w 1910 r. Kazimierz Alchimowicz.

    Organy (w. XVIII) podarował kościołowi ks. Adam Jakubowski, administrator parafii św. Krzyża w Warszawie, brat ks. Teofila, tutejszego proboszcza. Instrument ten był na nowo złożony w 1898-1899 przez Jana Szymańskiego, organmistrza z Warszawy.

    Kościół posiada także zabytkowy obraz Zwiastowanie (XVII w).