Stara Błotnica, położona w odległości 20 km na północny zachód od Radomia, 4 km na zachód od drogi E77, jest jedną z najdawniejszych miejscowości Ziemi Radomskiej. W okresie I Rzeczpospolitej Ziemia Radomska stanowiła północną część województwa sandomierskiego, należącego do Małopolski. W odległości kilku kilometrów na północ od Błotnicy biegła jej granica z Mazowszem, a ściślej z Zapilczem - terytorium leżącym na południe od Pilicy. Pamiątką granicznych zwad, brania jeńców są nazwy okolicznych miejscowości: Bierwce, Branica, Grodzisko i Zawady. Sam kościół w Błotnicy wznosi się na średniowiecznym grodzisku. A Zapilcze, jak przystało na pogranicze, do dziś porośnięte jest Puszczą Stromiecką. Warto wiedzieć, iż na tym odcinku granica historyczna pokrywa się z zasięgami dialektów małopolskiego i mazowieckiego.
    W czasach I Rzeczpospolitej Błotnica znajdowała się na pograniczu również jeśli chodzi o podział terytorialny Kościoła. Leżała na wschodnim krańcu archidiecezji gnieźnieńskiej, wchodzącym między Pilicę i Radomierzę (Radomkę). Tymczasem reszta Ziemi Radomskiej - wraz z większością Małopolski - to wówczas diecezja krakowska. W latach 1805-1818 całość dawnej Ziemi Radomskiej wchodzi w skład nowej diecezji kieleckiej. Następnie powstaje diecezja sandomierska, która - od 1981 jako sandomiersko-radomska - istnieje do roku 1992. Obecnie Błotnica należy do dekanatu jedlińskiego w diecezji radomskiej.